Svo set ég allt á hausinn og þið borgið

Ég og kunningi minn sem er haldin svipaðri áráttu og ég þ.e. að vera húkt í ljósmyndadellunni látum okkur dreyma af og til um að eignast rándýra aukahluti til að fullnægja þörfum okkar. Af því að virkilega góðar græjur eru rándýrar verður sjaldnast af því að við látum til skarar skríða.

Við látum okkur stundum dreyma þegar við spjöllum á msn um linsur, afsmellara, húdd og allskyns græjur. Einfót, þrífót og guð má vita hvað. 

Ég stakk upp á því við hann í kvöld að við stofnuðum hlutafélag/eignarhaldsfélag um flottar og rándýrar græjur stofnuðum svo dótturfélag á Tortilla eyjum (sem ég hélt lengi að væri pönnukökur) tækjum svo lán í banka með veð í hinu íslenska hlutafélagi. Keyptum græjur fyrir fúlgur fjár og færðum þær eignir undir merki félagsins á Tortilla. Svo myndum við taka kittlinsurnar og ódýra draslið sem við eigum fyrir og færðum til eignar á hið íslenska félag. Þegar kemur að afborgunum þá setjum við hið íslenska félag á hausinn og skuldin fellur á velsettan sauðsvartan almúgann. Og við verðum í góðum málum. Við förum svo að græða fúlgur fjár sem paparasar út um allar trissur, sérhæfum okkur í íþróttamyndum og öðru sem hægt er að græða á.

Þetta er náttúrulega allt gott og bessað en of gott til að geta orðið að veruleika, því miður. Við félagarnir höfum nefnilega samvisku sem er kannski ekki alveg snjóhvít en samt í lagi. Svo þangað til að við höfum efni á að kaupa þetta eins og heiðarlegum mönnum sæmir verðum við að láta okkur duga að birta myndir eins og þær sem maður hefur verið að dunda sér við og  vera bara ánægður með það sem maður á og hefur hverju sinni.

Var um það bil að deyja úr leiðindum yfir Ædolinu - af hverju? best að segja ekki meir þá særir maður engan.

Myndir dagsins er teknar í smábátahöfninni í Sandgerðisbót. Dásamlegt veður og kyrrðin og fegurðin fær mann til að gleyma öllum áhyggjum. En um leið potar í gamla sjómanninn sem blundar í manni.... hafið lokkar og laðar á ný....

Að lokum langar mig að minnast á að frændi minn hann Stefán Steinar Tryggvason sem hjá mínu fólki var aldrei kallaður annað en Stebbi lögga var borin til grafar í dag. Stefán var fæddur árið 1931 og því á 78. aldursári. Blessuð sé minning Stefáns  Steinars Tryggvasonar.

Fróðleikur dagsins: Sir Winston Churchill fæddist á kvennasalerni í Blenheim höllinni, en móðir hans var þar á dansleik.

Aldrei aftur Sigur Rós - aldrei

Ég endaði síðust bloggfærslu á því að segja ykkur frá veru minni inná kaffihúsinu Kofi Tómasar frænda, innan um Trefilmenni og miðbæjarrottur, eins og Gunnar kallar ákveðin hóp manna. Mér finnst það bísna góð nafngift. Það reyndi talsvert á mig að halda úti að sitja inni. Af hverju?. Forsaga málsins er að ég er einn þeirra fjölmörgu sem hreinlega þoli ekki Sigur Rós. Ég tek út þvílíkar kvalir við það að þurfa heyra þessa tónlist að það hálfa væri nóg. Þess vegna er ég vanur að skipta um rás eða slökkva á útvarpinu þegar þetta heyrist.

Hvað um það. Frændi minn hann Ævar Már sem er með afar sérstakan tónlistarsmekk (Þetta er hrós í garð Ævars, sem afar vandaður ungur maður) sagði við mig eitt sinn ,,Palli minn þú verður að gefa þér nægan tíma til að hlusta á Sigur Rós ekki bara eitt lag í einu".

Þar sem ég kom inn á umrætt kaffihús fór um mig undarlegur hrollur þegar ég settist og byrjaði að sötra kaffið. Sigur Rós hljómaði í kerfinu. Þegar laginu lauk var mér létt, í 10 sekúndur þá fór aftur um mig hrollur, enn meiri en í fyrra sinn - Sigur Rós hljómaði áfram. Ég tók á honum stóra mínum og varð hugsað til ráða Ævars hlusta meir og dæma svo. Þegar öðru laginu lauk fóru um huga minn milljón hugsanir - heldur þessi skelfing áfram?

Hálfri annarri klukkustund eftir að ég hafði sest inná kaffihúsið lauk þjáningum mínum  þegar konurnar hringdu og sögðu mér að verðkönnunarvinnu þeirra væri lokið og ég gæti hitt þær í bílahúsinu hafði Sigur Rós hljómað / öskrað í eyrum mér allan tímann.

Eftir þessa reynslu er ég bólusettur til lífstíðar. Á þess tónlist get ég ekki hlustað. Held svei mér þá að ég myndi frekar ganga fram af björgum en að leggja í það aftur að hlusta á þess ósköp. En ég held að þessi gerð tónlistar sé inni hjá Trefilmennum, það er þeirra vandamál.

Mynd dagsins hjá mér kemur þessum skrifum hér að ofan ekkert við. En bara af því að hún sýnir vel hve veðrið er yndislegt þessa daganna alla vega hér norðan heiða þá bara mátti ég til að leyfa henni að fljóta með. Sólin hækkar á lofti með hverjum deginum sem líður og það lifnar innra með manni von um bjarta tíma framundan. 

Málsháttur dagsins: Sá kann ei gott að þiggja sem ei þakkar

Ég hefði kannski betur elt þá í bankann

Föstudagsmorgun og ef allt hefði verið með feldu þá hefði leið mín legið í Hamar félagsheimili í morgunkaffi. En aldrei þessu vant þá brá ég þess í stað undir mig betri fætinum og fjórum hjólum og brunaði út úr bænum. Endastöðin höfuðþorp Íslands sem liggur við sundin blá. Með í för frúin, dóttirin og viðhaldið. Fyrsta augnablikið sem mér þótti við hæfi að mynda voru Hraundrangar mikil náttúruperla. Við rætur fjallsins stendur hið forna býli Hraun þar sem skáldið Jónas Hallgrímsson er jafnan kenndur við.

Eftir því sem lengra var haldið dró meir og meir fyrir sólu og fátt sem fékk bílstjórann til að stoppa. Um hádegisbilið var komið til þorpsins sem Kári vinur minn kallar jafnan ,,Borg Óttans". Kvenpeningurinn vildi fara á Laugarveginn og ganga hann þveran og endilangan. Verðkönnun. Palli var lítt spenntur fyrir þess konar uppátækjum. Ég hugði mér gott til glóðarinnar. Hengdi viðhaldið um háls mér og gekk á hólinn sem kenndur er við landsnámsmanninn Ingólf. Heilsa uppá hann. 

Ingólfur heima eins og vanalega. Þarna stóð hann eins og hann hefur gert svo lengi og getur ekkert annað, kemst ekkert frá.  Á vinstri hönd er svo bankinn sem á að gæta aura okkar og koma í veg fyrir klúður og vitleysisgang. Handan þess mikla hús má sjá í byggingakrana því þar er að rísa hið mikla hús er Bjöggi og félagar hófu að reisa og var fyrsta skrefið í yfirtöku landsins alls. Neðan jarðargöng voru víst á dagskrá yfir í Seðlabankann. 

Hversu oft hafði ég ekki horft heim að þessum banka án þess að hafa nokkurn tíman lagt leið mína svo nálægt. Skildi vera óhætt að fara alla leið að anddýri þessa mikla hofs þar sem Dabbi réði þar til að heilög Jóhanna rak hann? Ég lét á það reyna.

Þar sem ég stóð fyrir framan innganginn í bankann fór um mig einkennilegir straumar. Hvað er í gangi. Mér fannst ég skynja eitthvað en áttaði mig ekki á þessu. Ég setti mig í stellingar og smellti mynd af merki bankans við anddyri hússins. Hvað heyri ég? þar sem ég var að munda myndavélina heyrði ég talað á framandi tungumáli. Fannst samt eins og ég kannaðist eitthvað við skylt tungumál minni ástkæra móðurmál. Ég leit við og hvað sá ég? út gekk hinn nýi Seðlabankastjóri sem heilög Jóhanna hafði ráðið fyrr um morguninn. Nú hafði hlaupið á snærið hjá Palla. Ég snéri mér við og smellti af kauða einni mynd.

Ljósmyndari og aðstoðarmaður með í för. Nú var ég spenntur. Ekki var ég boðaður en skyndilega komin í feitt. Hver verða næstu skref. Jú þeir ganga að stað og taka strauið upp að  styttu Ingólfs. Ég gekk upp að rótum styttunnar og smellti í gríð og erg ó áreyttur.

Ég velti því fyrir mér ,,ætli ég hafi verið fyrsti úr hópi hins sauðsvarta almúga sem tók mynd af manngarminum í embætti Seðlabankastjóra? ég veit ekki en ég sá ekki fleiri á vettvangi. En ég var þó hugsi og velti því fyrir mér hvað var maðurinn að gera við rætur Ingólfs og láta mynda sig? Var hann að veðsetja karlinn? er nema von maður spyrji sig. 

Skyndilega tók ljósmyndarinn saman föggur sínar og þeir tóku á rás. Ég beið átekta, hvert voru þeir að fara. Kom á daginn að leiðin lá bara í bankann aftur. 

Ég lét ekki verða af því að elta þá en hefði kannski betur gert það. Hver veit hvað þeir væru að fara bralla?

Leið mín lá niður hólinn í átt að Stjórnarráðinu og ætlaði að vita hvort ég næði á heilagri Jóhönnu. En ég lét ekki reyna á það heldur lét mér duga að stoppa og taka myndir af útvörðunum sem þar eru þ.e. Stjáni 10. og Hannes Hafstein.

Það vakti þó athygli mína það sem einhverjir höfðu skrifað í snjófölina við rætur hólsins sem Ingólfur stendur á.

Og...

Kristján 

Og Hannes.

Þegar hér var komið við sögu var löngun í kaffi orðið óbærilegt. Stefnan tekin á kaffihús. Kofi Tómasar frænda þangað skildi haldið. Þar sem ég sat og sötraði kaffi innan um ,,Trefilmenni" eins og Gunnar bloggvinur minn kallar þetta lið sem sækir kaffihúsin hvað mest varð mér hugsað til þess hvað Ísland í dag er skrítið. Báðir afgreiðslumennirnir af erlendu bergi brotnir og töluðu vægast sagt undarlega Íslensku. Og ekki nóg með það mér fannst eins og að það væri bara töluð erlend tungumál á þessu kaffihúsi. Eftir óformlega könnum taldist mér til að Íslenska hafi verið töluð á tveimur borðum en nótaben ég taldi mitt borð með og ég hafði engan til að tala við enda sat ég einn við það borð. Ofan á allt þetta lögðust svo vangaveltur mínar um hvert Ísland er komið Norskur seðlabankastjóri og guð má vita hvað. 

Mér varð óneytanlega létt þegar síminn hringdi og kunnugleg rödd í símann sagði ,,við erum búnar hittu okkur í bílahúsinu eftir 10 mínútur. Leið mín lá í Engjaselið til Helgu og Tedda. Þar beið okkar um kvöldið dýrindis steik að hætti húsbóndans. Já lífið er undarlegt, en samt dásamlegt, stundum og alla vega þegar maður kemst í svona feitt.

Já læt ég þar með þessari langloku skrif og myndabloggi lokið að sinni. Meira síðar. 

Málsháttur dagsins: Þeim er frama von sem fer á milli kónga

Aðeins á annað kíló

Allir hlægja á öskudaginn ó mér finnst svo gaman þá........ hver man ekki eftir þessu? Það var líf og fjör út um allan bæ frá því snemma í morgun og fram undir hádegi en þá fór að fjara undan eins og venja er til. Þá snúa börnin til síns heima og þá tekur við annars konar vinna - skipta nammi.

Það er af sem áður var þegar ég var krakki að maður gekk bæinn þverann og endilangan milli fyrirtækja og verslana til að hefja upp söng og þiggja góðgæti að launum. Í dag er umferðarþungi bíla með ólíkindum. Börnum er ekið milli staða af miklu kappi. Börnin mega jú ekki ganga of mikið - eða kannski er þetta af hagkvæmni ástæðum - þ.e.a.s. til að börnin komist yfir nægilega mikið.

Tvö af barnabörnum mínu sem eru hér í fallegu Þórsbúningunum fóru eins og önnur börn í bæinn og í hin ýmsu fyrirtæki og hófu upp raust sína og þáðu eitthvað af góðgæti í staðin. Afraksturinn eitthvað á annað kíló á barn, aðeins. 

Sumir eru of ungir til að vera gerir út af örkinni í nammi söfnun en samt ekki of ungir til að klæðast löggubúningi. Ábúðarmikill og alvöru svipur leynir sér ekki á andliti unga löggumannsins. Hann fylgdist grannt með systrum sínum þegar namminu var skipt, í von um að þær sæju aumur á sér. Þetta eru slíkir gullmolar þ.e. systurnar og kom á daginn að hann fékk talsvert úthlutað úr þessum feita sjóði.

Þegar líða tók á daginn og sykursjokkið virtist ætla bera suma ofurliði og hiti færðist í leikinn voru sumir sem urðu full æstir og handtaka lá í loftinu. Spurningin er bara sú hver var það sem varð æstur, löggan eða barnið.

 

Af því að engin kennsla er í grunnskólanum á morgun var ákveðið að skvísurnar fengju að gista hjá afa og ömmu. Þegar það gerist  þá er það venja að afi poppi fyrir börnin og þau fá að fara í alvöru freyðibað. Við slíkar aðstæður er gjarnan brugðið á leik í baði, eins og sjá má á þessari mynd. 

Málsháttur dagsins:  Oft er bráð reiði runnin fyrr en af veit.

 

Já sprengidagur það verður gaman

Ágætur bloggvinur minn hafði af því áhyggjur að fólk vissi ekki lengur hvernig öskupokar væru notaði og þaðan af síður þeir vissu hvernig þeir væru búnir til. Ég deili þessum áhyggjum með honum sannarlega.

Ég sagði við barnabörnin mín í gær ,,Jæja á morgun er Sprengidagur hlakkar ykkur ekki til?". Það lifnaði yfir þeim þó aðallega stelpunum og sú eldri sagði jíbí jú það verður gaman. Ertu búinn að kaupa svona sprengi....?". Börnin litu stórum spurnaraugum á afa. Jú ég er sko búin að því ég reddaði því sko fyrir helgi. ,,Megum við sjá" sagði sú eldri. Jebb komið með afa. Ég fór með börnin fram í þvottahús þar sem gamalt ísskápshró er geymt og geymir ýmsar krásir. Ég opnaði skápinn og sagði ,,Sjáið allt klárt svo er bara bíða til morguns og þá setur afi upp kjötið og allt tilheyrandi". 

Börnin litu skilningssljó á afa. Þau litu á afa sinn og sögðu ,,nei afi við erum að meina þetta sprengi, svona sem fer upp í loftið". Aaaaaaaaa eru þið að meina flugelda? haldið þið að það sé þannig dagur? afi glotti. Börnunum var ekki skemmt svona í fyrstu undrunarsvipur á andlitum þeirra leyndi sér ekki. Eftir útskýringar þá þótti þeim þetta bara nokkuð fyndið. 

Í tilefni dagsins þá skaut ég upp nokkrum flugeldum sem ég tileinka afmælisdegi Hrannar systur.

Annars sat öll familían til borðs í kvöld og át saltket og baunir, en túkallinn átum við ekki enda kreppa og túkallinn fer í matarsjóðinn. Á morgun er svo öskudagur og þá verður maður trúlega með myndavélina á lofti hingað og þangað. Frí í skólum og eftir hádegi koma svo barnabörnin til afa og ömmu og fá að gista þar sem engin kennsla er í skólunum á fimmtudag.

Nóg í bili.

Málsháttur dagsins: Alls staðar er sá nýtur er nokkuð kann

Konur, konur af aftur konur

Dagurinn í gær og í dag eru fyrir margra hluta sakir dálítið merkilegir. Í gær átti Bryndís vinkona okkar hjóna afmæli. Komst ekki í kaffi til hennar sökum anna, en Gréta stökk til og heilsaði uppá frú Bryndísi.

Dagurinn í dag þ.e. 24. febrúar er líka ansi merkilegur. Magga tengdamóðir Döggu á afmæli í dag. Ég sé fram á að geta gefið mér tíma til að rölta upp í Snægilið og sníkja kaffi og með því - ég mun klárlega gera það. 

Síðast en ekki síst á ,,litla" systir mín Hrönn afmæli. Vegna þess hve langt er á milli okkar þ.e. í kílómetrum talið verð ég eina ferðina enn að verða af því að geta skroppið í kaffi til hennar. Seinast sótti ég hana heim þegar hún átti afmæli sem stóð á tug. 

Hrönn er kraftakona sannkölluð. Hún uppgötvaði á fullorðins árum að henni standa allar dyr opnar, bara ef hún vill að svo sé. Þannig var það að hún sá opnar dyr og skellti sér í nám. Já og það með stæl. Kláraði það verkefni með einar hendi eins og stundum er sagt.  Þá sá hún aðrar dyr, sem stóðu opnar uppá gátt. Hrönn gekk inn.... um dyrnar...inn í háskólann. Snilld. 

Með dugnaði, vilja og þrautseigju leggur hún að baki allt sem hana langar til. Bara spurning um tíma. Eins og ég sagði verð ég eina ferðina enn að láta það duga að hugsa hlýtt til Hrannar á hennar afmælisdegi og vona að hún hafi það gott í faðmi fjölskyldu sinnar. 

Eftir myndin sem fylgir þessari færslu er af Hrönn og Gústa og er tekin í London fyrr ári síðan, þegar við dvöldum þar með þeim hjónum. Neðri myndin er tekin á kaffi húsi Starbucks þar sem Hrönn er að sinna skyldustörfum við að kanna hvað væri í samlokunni áður en eigandinn legði sér hana til munns. Myndin er tekin í Londonferðinni góðu. 

Þessum þremur heiðurskonum sendi ég mínar bestu afmæliskveðjur. 

Málsháttur dagsins: Ekki þarf að verjast ef enginn sækir á

Skemmtileg tenging, ekki satt?

Þrátt fyrir að; í þjóðfélaginu megi skynja vonleysi, pirring og reiði vegna efnahagshrunsins er ekki hægt annað en að njóta lífsins og vera þakklátur fyrir það sem maður þó hefur. Á næstu vikum munu bloggheimar loga vegna skrifa manna um prófkjör, hanaslagur og allur pakkinn, þó ekki þessi bloggsíða, því get ég lofað ykkur. Ritstjóri þessarar bloggsíðu hefur ákveðið að hér verður bara bloggað á jákvæðum og skemmtilegum nótum.

Þegar kona kemst í ham er stundum betra að gefa henni næði, það skilar sér. Dagurinn í dag hófst á því að mín setti í gírinn og hóf að baka bollur. Til að gera engan óskunda skrapp ég í laugardags labbi- og bíltúr með viðhaldinu. 

Á leið minni rétt fyrir neðan Kjarnalund sem er við Kjarnaskóg urðu á vegi mínum þessir sallarólegu hestar. Í þessu hreint út sagt yndislega veðri nutu þeir matar síns í mestu makindum og voru lítt að amast yfir nærveru minni. Og þó jú sá grái rétt gjóaði augunum að mér svona rétt til að kanna hvort ekki sé allt með feldu. Í fjarska má sjá hvar menn eru enn að vinna við framkvæmdir vegna lengingu flugbrautarinnar.

Já það ríkti kyrrð hjá hestunum rétt neðan skógarins og þegar litið var inn eftir einum stígnum virtist allt með kyrrum kjörum. Þrátt fyrir að allt liti út fyrir að vera með kyrrum kjörum var samt talsvert líf í skóginum þ.e. fólk á göngu. Nema hvað í svona veðri og í slíkri blíðu þá hreinlega er ekki annað hægt en að njóta lífsins.

Eins og ég sagði ,,allt með kyrrum kjörum" þarna líka. En svona rólegt er þetta ekki allt árið um kring. Reiðskóli já yfir sumartímann iðar þarna allt af lífi. Þarna lærir fólk að sitja hest og umgangast þessar tignarlegu skepnur. Og í jafn fallegu umhverfi og raunin er á - bara snilld. En staðurinn er sefur og varla nokkur sála á ferli. Og þó ekki alveg.

 

Þar sem ég var eins og í leiðslu með myndavélina framan á andlitinu fannst mér eins og ég skynjaði hreyfingu út undan mér. Hljóðlaus hreyfing til að byrja með. Tvær rosknar konur með greinilega vel roskinn hund á labbi. ,,Já þú ert bara að mynda góðan daginn" sagði önnur frúin þegar þær gengu framhjá, voffi sagði ekki boffs. 

Já það fer vel á því að enda þessa myndasyrpu á þessari mynd. Þessa styttu má sjá rétt neðan við andarpollinn. Tvær konur horfa til himins. Ætli þær séu að fylgjast með flugumferð fuglanna sem koma að eða fljúga af andarpollinum? veit ekki. En það er kannski táknrænt að enda þetta hér því handann götunnar er gamla kartöflugeymslan, sem Logi Einarsson arkitekt breytti í vinnustofu fyrir fyrirtækið sitt Kollgáta. Logi er nefnilega sérlegur áhugamaður um uppbyggingu miðbæjar Akureyrar ásamt Ragnari Sverrissyni stórkaupmanni í J.M.J. Já og ég var á leið á fund í Amtbókarsafninu þar sem nýtt miðbæjarskipulag er til kynningar. Talandi um tengingar og annað þá lýk ég þessu með því að segja ykkur frá því að þegar ég hafði tekið mér sæti og setið þar í u.þ.b. 5 mínútur og beið eftir að fundurinn byrjaði er bankað í bak mér og kunnugleg rödd sagði ,,Logi við bara tillum okkar hér við hliðina á Palla stór Þórsara" og viti menn þarna komu þeir félagar Ragnar og Logi og tók sæti við hlið mér - táknrænt og vel tengt ekki satt?

Ef þið hafið áhuga á að sjá þessar myndir í bestu gæðum þá kíkið á www.flickr.com/pallijo  þar er hægt að stækka myndirnar upp og sjá í góðum gæðum. 

Fróðleikur dagsins:  Sir Winston Churchill skammtaði sjálfum sér 15 vindla á dag.

Ljósstaðir

Bíl- og göngutúr minn fyrir skömmu, sem hófst við Leiru já rétt við norðurendann á flugbrautinni, endaði í Glerárþorpi rétt neðan við gamla Glerárskóla sem síðar var breytt í leikskóla sem fékk nafnið Árholt.  Gamli Glerárskóli stendur syðst á Melgerðisásnum og stendur þar enn. Rétt austan við gamla Glerárskólann stóð hús er Ljósstaðir hétu. Þetta hús byggðu lang - afi og amma mín er þau fluttu í Þorpið 1923. Ekki var verið að byggja of stórt í þá daga því húsið mun hafa verið 50,1 m2 að stærð, hæð og kjallari. 

Íbúðarhæðin einföld. Inn af anddyri var stuttur gangur og inn af honum eldhús. Úr anddyri var gengið til vinstri inn í stofu og inn af henni svefnherbergi. Fólk þurfti ekki að hafa áhyggjur af því að týnast í húsinu. Aðal sport hjá mér sem krakka þegar ég var í heimsókn hjá Frænda var að fara á salernið. Hvað var svo merkilegt við það?. Jú sjáðu. Þá dró Frændi forláta mottu til hliðar sem var ávallt á eldhúsgólfinu og opnaði hlera sem var í gólfinu. Þar var vægast sagt brattur og spennandi stigi sem varð að fara um til að komast niður í kjallara þar sem klósettið var. Auk þess var þvotthús í kjallaranum var anddyri sem notað var þegar komið var inn í kjallarann utan frá, stórt þvottahús og herbergi. Í því herbergi man ég eftir gömlum manni sem bjó þar hjá Frænda. Þeim karli kynntist ég ekki og veit lítið sem ekkert um. 

Áfast við Ljósstaði var fjós og hlaða, sem var u.þ.b. 21 m2 að stærð. Fjósið í vestari hluta þess og var rétt um helming plássins og þar voru 3 básar við norðurvegg þess. Að

austan var svo hlaðan, sem seinna meir var notuð sem hænsnahús. Gegnið var inn í hlöðuna um dyr austurvegg hússins. Að sögn Björgvins móðurbróður míns sem ólst upp í húsinu man hann eftir því sem barn að þau hafi haft 1 - 2 kýr og 10-20 kindur auk þess nokkrar hænur. Björgvin segir að svona hafi þetta verið víða í þorpinu á þessum árum. Hann segir að hann hafi verið sendur með mjólk og egg sem þau hafi selt fólki, sem ekki hafði skepnur.

Engar minningar á ég um lang-afa og ömmu mína enda lést afi 1935 og amma 1960 og þá var ég einungis 2 ára gamall. Hins vegar á ég margar og ljúfar minningar tengdar þessu húsi og þá nær einvörðungu vegna ömmubróður míns hans Þorvaldar sem í daglegur tali var aldrei kallarður annað en Frændi og þá með stórum staf. Frændi flytur með foreldrum sínum í þorpið árið 1923 og þá voru Ljósstaðir byggðir þá var hann 25 ára gamall. Faðir hans lést 1935 og uppfrá því bjó hann alla tíð með móður sinni. Frændi var einstakur karl. Barngóður, hrekkjóttur og skondinn karl. Hann lá ekki á skoðunum sínum og lét þær óspart í ljósi. Verkalýðssinni. Allt frá því að ég man eftir Frænda vann hann ýmist við uppskipun þ.e. sennilega hjá Eimskip og svo í Krossanesverksmiðjunni. Ég sagði að Frændi hafi verið hrekkjóttur. Eitt sinn kom Frændi inn í kjörbúðina í Höfðahlíð 1 gekk hann að einum rekkanum og tók hitabrúsa sem mikið var auglýst að væri óbrjótandi. Kallaði Frændi í eina afgreiðslustúlkuna og sagði ,,er þetta þessir óbrjótandi hitabrúsar?". ,,Já" hvað afgreiðslustúlkan. Með það sleppti Frændi brúsanum svo hann féll í gólfið og við hvað mikið brothljóð og braml. Frændi beygði sig niður hristi brúsann sem hringlaði svo að engan duldist að brúsinn var mölbrotinn. Frændi glotti og sagði ,,ekki get ég nú séð það" og brosti sínu breiðasta og setti brúsann á sinn stað. 

 

Ein af áhrifamestu minningum mínum úr þessu húsi eru frá því 6. mars 1969 þegar hið svokallaða ,,Linduveður" gekk yfir með miklum látum. Ég var 11 ára gamall og í Glerárskóla sem var handan götunnar. Veðrið skollið á og ekkert barn mátti yfirgefa húsið. En Palli fór yfir til Frænda. Þetta gengur yfir milli kl. 12 og 13. Ég hafði ekki verið lengi inni þegar bárujárnsplata stakkst inn um stofugluggann að austan. Mikið gekk á en allt fór vel hjá okkur frændunum. Í þessu fræga veðri sem kennt er við Súkkulaðiverksmiðjuna Lindu var m.a. sagt frá í blöðum ,, Mest varð tjónið í súkkulaðiverksmiðjunni Lindu, en það tók af þakhæð hússins og vörubirgðir fyrir milljónir eyðilögðust. Þakið var allt boltað niður og fimm sinnum tveggja tommu stálbitar héldu því uppi. Þeir vöfðust upp eins og tvinnaspottar og 12 mm járn, sem steypt var í veggi, rifnaði upp. Þakið af verksmiðjuhúsinu fauk 2 - 3 hundruð metra, og rétt áður höfðu skólabörn átt leið þar um". Þessi veðurofsi gengur dagsdaglega undir nafninu ,,Linduveðrið"  

Frændi flutti úr Ljósstöðum árið 1982 þegar húsið varð víkja fyrir nýju skipulagi. Ný hús með nýtísku búnaði og þægindum skildi koma í stað gamla tímans. Þannig hefur það ávallt verið og þannig verður það trúlega um ókomin ár. Frændi var orðin 84 ára gamall þegar hann yfirgaf húsið og eyddi hann síðustu árum sínum á dvalarheimilinu á Skjaldarvík. Frændi lést árið 1986 þá 88 ára gamall. 

 

Neðri myndin sem fylgir þessari bloggfærslu er af Frænda og Önnu ömmu minni sálugu fyrir framan Ljósstaði. Ljósstaði tengi ég afskaplega mikið við þau tvö.

 

Fróðleikur dagsins:  Fall er fararheill, sagði línudansarinn.

Ótrúlegt en satt

 

Sjáið þessa fegurð..... er nema von að maður viti varla hvað maður eigi að segja.  Þessi ungi maður (ekki pólverji þrátt fyrir húfuna) er orðin árinu eldri en á sama tíma í fyrra. Skrítið. Sumir segja að maður sé ekki deginum eldri en maður vill vera og svo skemmi það ekki að eiga góða maka. Það á nú greinilega við hjá þessum skötuhjúum. 

Fyrir réttu ári hélt hann upp á 50. afmælisdaginn sinn og gerði það í London. Þá átti ég og kona mín þess kost að dvelja þar með Gústa og Hrönn. Það var algerlega ógleymanlegir dagar. Ég vissi að þau væru skemmtileg úr hófi fram svo það kom í sjálfu sér ekkert á óvart að ferðin var snilld. 

Meðan á dvöl okkar í London stóð var margt brallað. Gústi tók í spil í góðum félagsskap.  Enda ekki á hverjum degi sem maður verður 50 ára og hittir svona snillinga. 

Sumir voru jú afturgegnir eða þannig. 

Hvað um það Gústi mágur minn á sem sagt afmæli í dag. Hann er einu árinu eldri en í fyrra þegar hann varð 50 ára.  Ég sendi Gústa og Hrönn systir bestu kveðjur héðan að norðan og vona að þau eigi góðan dag. Væri samt alveg til í að eyða deginum með þeim líkt og í fyrra, en það bíður betri tíma. 

Þótt liðin séu mörg, mörg ár,

síðan Gústi kom í heiminn.

Flottur karl með grásprengt hár,

og fráleitt orðin gleymin.

 

 

Málsháttur dagsins: Hællinn finnur helst hvar skórinn kreppir.

 

Stærsti bryggjupolli í heimi

Nægar ástæður er til að láta það eftir sér að fara út og líta örlítið í kringum sig þá sumum hrylli við sökum kulda. Ekki bara að blessað hagkerfið sé kalt, heldur er í kaldara lagi út fyrir. Sumir segja að það sé ekkert til sem heitir kalt eða vont veður. Bara spurning um réttan klæðnað.  Ég notaði þessa visku og brunaði út. Blandaði saman laugardagsgöngu- og bíltúr í eitt með myndavélina góðu.

Fyrsti áfangastaður inn við Leirunesti. Séð þaðan til norðurs er nægt myndefni. Í 13 gráðu frosti er pollurinn fallegur og bærinn í heild. Snjór og sólin skreyta umhverfið.

 

Akureyrarkirkja hefur löngum þótt vera eitt af helstu kennileitum bæjarins. Falleg bygging teiknuð af miklum meistara þ.e. Guðjón Samúelssyni. Verk hans eru mörg og flest þekkt, enda mikil augnayndi.

Þrátt fyrir lágt hitastig þ.e. 13 gráður eins áður er getið mátti samt sjá einn harðjaxl róa til fiskjar á pollinum. Sjáið á myndinni rétt neðan við ,,Ice Fresh" á Akureyrinni, sem áður hét Sléttbakur sést í lítinn bát. Um aflabrögð er ekki vitað en trúlega ögn minna dregið að landi þar en á togaranum. 

Nýtt kennileiti á miðbæ Akureyrar hvort sem það mun verða jafn frægt og kirkjan skal ósagt látið er menningarhúsið sem er í byggingu og heiti Hof. Þetta er umdeilt hús. Ýmist er fólk ánægt með húsið og finnst það fallegt en öðrum þykir húsið ljótt og sjá því allt til foráttu. Bjarni Hafþór Helgason er gamansamur maður og sér hlutina oft í öðru ljósi en samferðamenn hans. Bjarni segir að sökum þess hvernig þetta hús sé í laginu (sívalningur) gætu ferðamálasamtök bæjarins grætt stór fé á því að markað setja húsið sem stærsta bryggjupolla í heimi. Húsið stendur jú við sjávarsíðuna og nánast við bryggju. Skemmtilegt, ekki satt?

Friðsældin alger og ég var farin að fíla mig eins og í sögunni ,,Palli var einn í heiminum" en þá var krunkað, ég var ekki einn í heiminum. Krummi fylgist með öllu og bíður átekta. Eftir hverju? kannski matarafgöngum frá fólki sem heimsækir nesti, hver veit?

Hélt því næst í þorpið. Gleráin mér oft hugleikin. Skammt neðan stíflunnar er gamla Glerárbúin sem má muna sinn fífil fegurri. Komin til ára sinna og hefur svo sannarlega skilað sínu. Eitt sinn var hún eina brúin yfir Glerár og brúaði Glerárhverfi, sem eitt sinn var ekki hluti af bænum og Akureyrarbæ. 

En Glerá og gilið allt er fallegt hvernig sem á það er litið. 

Styttist í að góðum göngu- og bíltúr fari að ljúka. En rétt ofan við gömlu Glerábrúnna má sjá gamla Glerárskóla, sem hefur nú fengið annað hlutverk. Fyrst var honum breytt í leikskóla og nú þjónar hann einstaklingum með einhverjar sérþarfir sem ég þekki eigi svo gjörla. En í þess húsi hóf ég mína skólagöngu ef frá er talin nokkra mánaða vist í smábarnaskóla Jóhannesar Óla. Á bæði ljúfar og sárar minningar úr þessu húsi. 

Handan götunnar stóð eitt sinn hús sem hét Ljósstaðir. Þar bjó lengst af langamma mín og síðar ömmubróðir minn sem daglega var kallaður ,,Frændi". Ég mun fljótlega smella inn myndum af því húsi og blogga eilítið um það hús sem ég og fjölskylda mín á svo ljúfar minningar frá. Læt þessu myndabloggi lokið að sinni og vona að þið hafið haft gaman af líkt og ég sjálfur.

Málsháttur dagsins: Snemma beygist krókurinn sem verða vill.