Páll Jóhannesson

Þar sem ég hef verið latur við uppfærslur dembi ég hér inn tveimur stuttum  myndböndum sem ég tók saman, frá fimleikamóti hjá Elínu Ölmu og frá áramótagleði.

Elína Alma í fimleikum

Áramótaglens

Meira síðar

Það er auðvitað synd og skömm að maður skuli ekki hafa bloggað frá því í apríl. Vonandi verður bragabót á næstunni.

Hendi inn einu myndbandi með myndum og myndskeiði frá síðustu ferð fjölskyldunnar á suðurlandið. Margrét Birta og Elín Alma tóku þátt í Símamóitnu, farið í fjölskyldu- og húsdýragarðinn, sem sumir kalla dýra húsgarðinn.

Það er svo langt síðan að ég gaf mér tíma til að blogga síðast, að ég verð að hlaupa yfir æði margt sem á daga mína hafa drifið. T.d. Afmælisdagar sem eru nokkrir húsbóndinn í Drekagilinu, brúðkaupsafmæli hans og frúarinnar, afmæli Gústa mág og litlu systur og síðast en ekki síst afmæli Jóns Páls  sem varð 6 ára þann 8. mars.  Vegna veikinda hefur Jón Páll blessaður ekki enn geta haldið uppá þessi tímamót en það stendur til bóta á sunnudaginn og síðast en ekki síst stórafmæli Ólafar Helgu mágkonu minnar. Hamingóskir til allra afmælisbarna.

Nú eins og allir mínir bloggvinir vita þá ritstýri ég vefsíðunni www.thorsport.is sem er heimasíða Íþróttafélagsins Þórs, þar fær karlinn að skrifa um sín helstu hugðarefni og nýtur þessi 100%.. Það er gríðarlega skemmtilegt og gefandi starf með öllu. En til að víkka sjóndeildarhringinn hef bætt aðeins við í verkefnalistann og tekið að mér að ritstýra vefsíðunni www.akureyri.net. Þar gefst mér kostur á að skrifa fréttir um nánast allt milli himins og jarðar ekki bara íþróttir. Þetta verður spennandi.

Stóru tíðindin frá síðasta bloggi eru þau að stórt skarð var höggið í stórfjölskylduna mína þegar faðir minn féll frá þann 20. febrúar. Faðir minn var í orðsins fyllstu merkingu þess orðs goðsögn í lifanda lífi. Um hann verður ekki ritað í stuttu máli á tæmandi hátt. En skrifin ættu að vera tæmandi þá kæmi ekki annað en bók til greina. Það voru forréttindi að fá að eiga hann að í 53 ár. Og í raun væri það eigingirni að vera ekki þakklátur að hafa fengið að umgangast hann í öll þessi ár. Hann var á 81. aldursári þegar hann lést.

Ég ætla enda þetta blogg með því að birta minningargreinina sem ég skrifaði um föður minn og birt var í Morgunblaðinu þann 3. mars þegar hann var jarðsettur.

Þegar ég lít um öxl til þess að gera upp samleið okkar feðga í lífinu í stuttri minningargrein er manni vandi á höndum. Við þá staðreynd að faðir manns var sannkölluð goðsögn í lifanda lífi verður verkið enn vandasamara. Fyrir mig voru það alger forréttindi að eiga föður með svo breitt bak, stórar og þykkar hendur  með krafta í kögglum, pabba sem var fær í flestan sjó.         

Til að byrja með stóð hann vaktina í lífsins ólgu sjó í orðsins fyllstu merkingu, hann var einn af hetjum hafsins. Hann var þannig maður að, sem barni í uppvexti vildi maður ólmur feta í fótsport hans, vera eins og pabbi. Kæmist maður með tærnar þar sem hann hafði hælana, gat maður talist bara nokkuð góður. En að ætla sér að feta í öll hans fótspor var einfaldlega ekki á hvers manns færi. Pabbi var í orðsins fyllstu merkingu ótrúlegur maður hvernig sem á það er litið. Hann skildi eftir sig djúp fótspor hvar sem hann staldraði við. Hann var ósérhlífin vinnuþjarkur og eins og einn frændi hans sagði ,,Jói var eins og traktor, sem stoppaði ekki fyrr en allt var búið og hvergi eldsneyti lengur að fá".  Hann kunni ekki að gefast upp, uppgjöf var orð sem var ekki til í hans orðabók. Það sást ágætlega á því þegar hann á fullorðins árum tók upp á því að reyna fyrir sér í kraftlyftingum. Byrjaði smátt, prufaði að setja nokkur Akureyrarmet, síðan ófá Íslandsmet  og  fáein heimsmet og að lokum bættist heimsmeistaratitill við í safnið, ekki einu sinni heldur tvisvar. Ekkert hálfkák, þannig var pabbi. Áhugi pabba á íþróttum var með eindæmum. Þá körfubolta- og fótboltaleiki hjá Þór, sem hann missti af síðastliðin 20 ár mætti telja á fingrum annarra handar. Væri hann staddur erlendis þegar leikir fóru fram heima mátti ekki draga það um of að senda sms til mömmu svo hann gæti verið rólegur ytra.                                                                                                                

Það verður skrítið að venjast því fyrir okkur feðga að hafa hann ekki með á Þórsleikina. Fyrir son minn verður það líka undarlegt að hafa ekki þann fullorðna með í að horfa á Arsenal og taka með honum einn og einn hring í golfi. Einnig er höggið skarð í hóp félaganna sem hittast alla föstudagsmorgna í Hamri, þar sem öll vandamál heimsins eru rædd og leyst.                                                                                                                                   

Já þegar menn eins og pabbi hverfa af sjónarsviðinu breytist margt,  stórt skarð sem verður vandfyllt. Ég er afar þakklátur fyrir það að hafa fengið að hafa átt hann að. Sjóarann, verkamanninn, bílstjórann, íþróttamanninn, vininn og Þórsarann pabba minn, afa barna minna og langafa barnabarna minna kveð ég með virtum. Ég er þakklátur fyrir öll þau ár sem við áttum samleið í lífinu. Pabbi, þú veittir mér og mínum svo ótal margt. Þökk sé þér að ég get haldið áfram að halda í humátt á eftir þér, hafa þig sem fyrirmynd, láta mig dreyma um að koma tánum þar sem þú hafðir hælana.                                                                                 

Komið er að leiðarlokum, leiðir skiljast í bili a.m.k. Pabbi minn ég mun reyna halda eins vel utan um mömmu og veita henni styrk í að halda áfram lífinu án þín enda missir hennar mikill. Lokaorð mín eru þessi ,,Hver minning um þig er sem dýrmæt perla".

Oddfellow maðurinn 

Alvarlegur í passamyndatöku

Og Þórsarinn 

Að lokum og enn og aftur: Takk fyrir allt pabbi ,,Hver minning um þig er sem dýrmæt perla"

Það er óhætt að segja að það séu öfgar í öllu hvert sem litið er, nema kannski í pólitíkinni - dramað þar eru engir öfgar, bara sama tuggan, þrasið, bullið og steypan.  Í síðasta pistli sagði ég ykkur frá muninum á veðurfari og snjóalögum í höfuðþorpi Íslands sem kennt er við reyk og vík annars vegar og hins vegar í höfuðþorpi norðan heiða sem kennt er við akur og eyri. Við norðanmenn sem búum á Akureyri höfuðborg hins bjarta norðurs eins og Steindór Steindórsson frá hlöðum kallaði bæinn okkar höfum stært okkur af miklum snjó í vetur. Blessaður snjórinn var og er himnasending í orðsins fyllstu merkingu þess orðs þar sem himnafaðirinn var svo gjöfull á enda skapar snjórinn víða mikla vinnu, svo ljóst er að pólitíkin á enga hlut þar að máli.

Hvað um það. Ég hóf pistilinn á því að segja að það séu öfgar hvert sem litið er. Fyrir minna en hálfum mánuði var allt á kafi í snjó hér nyrðra, eða þannig. En á síðustu dögum og eins og hendi væri veifað er nánast allur snjór á bak og burt. Aðeins snjóskaflar sem menn ýttu upp þegar þeir voru að losa sig við snjóinn af götum bæjarins og bílaplönum. Þetta með blessaðan snjóinn minnir talsvert á peninga. Það getur verið strembið að safna, en ansi fljótt að hverfa þegar hafist er handa við slíkt. 

Langar til að fara með ykkur í smá rúnt um bæinn og sýna ykkur myndir sem ég tók fyrir c.a. hálfum mánuði þegar nóg var af snjó og enda svo myndarúntinn á mynd sem ég tók á hlaðinu hér heima í dag og bera það saman við mynd sem tekin var þegar allt lék í mesta snjó. 

Hér má sjá Brekkuskóla efst á mynd sem áður hét Gagnfræðaskóli Akureyrar. Þar fyrir neðan er gamla kartöflugeymslan sem Logi Már Einarsson arkitekt breytti og notaði sem vinnustofu. Síðar keypti Óli G. myndlistamaður hana og átti en þegar hann lést fyrir nokkrum dögum, blessuð sé minning hans. 

Rósenborg - áður Barnaskóli Akureyrar fallegt og reisulegt hús. Nú er þar ýmisleg starfsemi á vegum Akureyrarbæjar t.d. félagsmiðstöð, punkturinn og margt fleira. 

Litli sjómaðurinn - þessi litla stytta var áður fyrir framan gamla Búnaðarbankann við Geislagötu en er nú við menningarhúsið Hof. 

Horft í átt að Oddeyrartanga. Myndin er tekin á Torfunefsbryggju. Fallegt, ekki satt?

Myndin er tekin neðst úr Strandgötunni horft yfir hluta miðbæjarins og brekkunnar, Súlur skarta sýnu fegursta.

Mynd þessi er tekin frá bryggjunni neðan við gömlu skipasmíðastöðvar KEA og horft til suðurs. Stilla og frost - fallegt og skemmtilegt myndefni. 

Þessi mynd er tekin af sama stað og sú hér að ofan. Horft til norðurs. Rétt grillir í Svalbarðseyri og Kaldbak. 

Snúum okkur að snjóleysinu. Svona leit Hlíðarfjall úr um miðja vikuna

Mynd þessi er tekin rétt við gatnamótin þar sem vegurinn upp í Fálkafell er. Horft er til norðurs yfir Glerárþorp og Kaldbakur lengst á myndinni til norðurs. Eins og sjá má er lítið um snjó

Þessi mynd er tekin skammt frá aðsetri Vegagerðarinnar og ofan við Möl og sand. Eins og sjá má frekar lítið um snjó. Á myndinni er ein fjölmargra brúa sem liggja yfir Glerá en þessi er eingöngu ætluð hestamönnum. 

Í dag 30. janúar lítur þetta svona út á planinu heima í Drekagilinu en.....

já svona var útlitið fyrir ríflega hálfum mánuði, meðan allt lék í snjólyndi. 

Hvað sem því líður, gengur lífið sinn vanagang og ef að líkum lætur mun blessuð pólitíkin ekki koma á óvart á næstunni frekar en veðrið. Það er nú bara rétt að koma mánaðarmót jan/feb og aldrei að vita nema blessaður veðurguðinn eigi eftir að gleðja okkur með hreti einu eða tveimur með sunnan hlýindum í bland og subbulegu veðri, hver veit. 

Nóg um það og þangað til næst smá fróðleikur.

Já pæling dagsins: Ef við hjálpum ekki  hvert öðru, hver gerir það þá?

Það hefur víst ekki farið fram hjá nokkrum manni hér á Akureyri að snjó hefur kyngt niður sem aldrei fyrr. Þetta ætti ekki að koma nokkrum manni á óvart. Við búum jú á norðlægum slóðum og eigum að taka smá stórhríð og norðan hreti sem heimsins eðlilegasta hlut. Við Íslendingar erum fljótir að gera grín af þjóðum þar sem allt fer á endann þegar snjóar, þá sjaldan sem það gerist, sumstaðar. Við ættum kannski að hlægja aðeins minna og hafa máltækið góða hugfast ,,sá hlær best sem síðast hlær". Sem sagt þegar hretið gekk yfir í gær ætlaði allt um koll að keyra. Fólk lét eins og himin og jörð væri að farast.

Ég hafði lúmskt gaman af þessu öllu. Æddi út á slyddu jeppanum, festi hann, lét draga mig út úr skafli mokaði mig næstum til dauða hér heima við til að bréfberar og blaðburðarfólk og sorphirðuVerkfræðingar komist klakklaust heim að tunnu og bréfalúgu. 

Þar sem ég mokaði  í gríð og erg eins og engin væri morgundagurinn með bros á vör birtist þá ekki kunningi minn hann ,,Granni". Hvaða helvítis skítaglott er á andlitinu á þér, það mætti halda mann fjandi að þú hafir gaman af þessu ástandi. Hefur þú pælt í því hvað þetta veldur mörgum vanda. Börnin komast ekki skólann, ég þarf að labba út í búð, moka upp bílinn og hvað heldur þú svo að þetta kosti bæjarfélagið í snjómokstri bla,bla,bla,bla......... svo þegar hann loksins stoppaði greip ég inní og sagði. 

Ég elska þetta ástand. Fjallið fyllist af snjó, fínt fyrir ferðamennskuna. Ég fæ útrás við að moka og hreinsa snjóinn frá húsinu mínu, hef engar áhyggjur af því hvort börnin komast í skóla eða ekki. Og hvað viðkemur bænum þá er þetta dásamlegt, pældu í því hvað þetta er atvinnuskapandi, fyrst stjórnvöld og bæjaryfirvöld geta ekki gert neitt af viti þá grípur almættið inní og sendir okkur snjó og Finnur og félagar sem eru að brasa í vélskóflu bransanum fá næga atvinnu, já ég elska þetta. Heyrðu annars má ég taka eina mynd af þér fyrir framan stóra snjóskaflinn á bílaplaninu spurði ég, ég skýst inn og næ í vélina og ég rauk af stað. Þegar ég kom út aftur var granni á bak og burt. Já hann er fýlupoki, og það læðist að mér sá grunur að hann sé týpískur pappakassi. 

Mynd tekin út um útidyrnar í Drekagilinu í gær föstudag

Svona leit þetta út í dag laugardag

Skrapp svo á smá rúnt og smellti af nokkrum myndum og hér eru tvær ágætar sýna að það er vetrarlegt um að lítast í bænum okkar

Myndi er tekin inn við Höfner og horft til norðurs

Eins og sjá má skartar Samkomuhúsið sínu fegursta, nema hvað, fallegt hús á frábærum stað. 

Má til með að segja´ykkur frá því að í gærkvöld fórum við í mat til Döggu og Jóa og snæddum hjá þeim heimsins besta plokkfisk með heimabökuðu rúgbrauði. Ég segi nú bara eins og Ólafur Ragnars ,, Já sæll eigum við að ræða þetta eitthvað nánar?". 

Þangað til næst

Lífið er ekki bara saltfiskur... líka plokkari